Τόσο εγώ όσο και όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με το σύνθημα «Δεν Ξεχνώ» αποτυπωμένο στην
σημαία της Κύπρου. Ένα σύνθημα, δύο λέξεις, μία μεγάλη έννοια που περιλαμβάνει, αυτήν της Πατρίδας.
Όλα αυτά τα χρόνια Δεν Ξέχασα, αλλά τουναντίον φρόντισα και ενημερώθηκα, εντυπωσιάστηκα και συνεχίζω.
Έμαθα για τους ¨πολιτισμένους¨
Βρεττανούς και την παρουσία τους στην Μεγαλόνησο, έμαθα για την ΕΟΚΑ και τα γνήσια παλικάρια της, που δεν λογάριασαν το αίμα τους για την ιδέα της Ένωσης, έμαθα για τα Φυλακισμένα Μνήματα, έμαθα για τον Μακάριο και κυρίως την … περίφημη ομιλία του στον ΟΗΕ, όπου κάλεσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν το 1974 – ένα επιχείρημα που η τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί σαν ¨νομιμοποίησή¨ της -, έμαθα για την μάχη της ΕΛΔΥΚ και τα Ελληνόπουλα που υπερασπίστηκαν πατρώα γή, έμαθα για τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και δάκρυσα, έμαθα για τον εισβολέα και τα Κατεχόμενα, έμαθα για την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν.
Θεωρώ την Κύπρο σαν «δεύτερο σπίτι» μου, αφού την επισκέπτομαι διαρκώς και έχω αποκτήσει ειλικρινείς φίλους εκεί και η όποια αναφορά μου γι’ αυτήν είναι από τα βάθη της καρδιάς μου. Έζησα από κοντά τον Μάρτιο την οικονομική καταστροφή, θυμούμενη ακόμη τις δηλώσεις Αναστασιάδη περί «προσωπικών εγγυήσεων», κάτι βεβαίως που λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα διαψεύστηκε παταγωδώς, αφού ο ίδιος σύρθηκε στο τραπέζι που του είχαν ετοιμάσει και υπέγραψε τα πάντα. Από τότε και ίσως η πρώτη, σχολίασα με άρθρα μου, ότι το θέμα, πέραν της οικονομικής του διάστασης, ήταν αμιγώς εθνικό και όλοι ευελπιστούσαμε, να μην έχει γίνει αποδοχή του χειρότερου σεναρίου, που σήμερα βιώνουμε, αυτού δηλ. της αποδοχής των Εισβολέων σαν συγκυρίων.
Αυτός ο κόσμος που πίστεψε και ακολούθησε τον Πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο, αυτός ο κόσμος που καταψήφισε το προδοτικό σχέδιο Ανάν, που πήγε; Είναι οι ίδιοι που σήμερα αποδέχονται τόσο εύκολα την κατάσταση, που απέρριψαν πριν λίγα χρόνια; Είναι αυτοί που πίστεψαν στο σαθρό, όπως αποδείχτηκε, τραπεζικό και οικονομικό θαύμα; Είναι αυτοί που έμαθαν στην καλοζωία και το εύκολο πολύ χρήμα; Είναι αυτοί που μπορεί να έγιναν νωθροί, ενώ τα σπίτια τους και τα σπίτια των πατεράδων τους βρίσκονται λίγη ώρα μακριά τους και δεν μπορούν να τα επισκεφτούν και να μείνουν κάτω από την προγονική στέγη; Είναι τέλος αυτοί που έχουν συγγενή τους αγνοούμενο ή νεκρό; Πως μπορεί όλοι αυτοί να Ξέχασαν; Σε ποιον βωμό θυσιάζουν τα πάντα; Πως θα ζήσουν και θα μιλήσουν με αυτόν που έσφαξε τον πατέρα τους;
Δεν Ξεχνώ τις πρώτες κουβέντες ενός Κύπριου, όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά τον τόπο, ότι θα πρέπει να μάθω ένα ηρωικό ποίημα και το έμαθα «θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά …».
Εγώ Δεν Ξεχνώ, εσείς πως μπορείτε να ξεχάσετε!
http://dialogoi.gr