Η νονά από την Ν. Αφρική



Χτες  ήρθε η νονά  της ανιψιάς μου από την Ν. Αφρική.
Η μικρή άκουσε το νέο με λιγότερο ενθουσιασμό από το αναμενόμενο.

Πίστευα ότι θα χαρεί, θα τσιρίξει  από χαρά, αλλά τίποτα..
Μόνο χαμογέλασε & μου ψιθύρισε (γιατί την μαλώνουν οι δικοί της όταν μιλά για δώρα) «Ωραία ..ίσως μου κρατάει δώρα η νονά»

Πόσο  πίσω έχει μείνει αυτή  η σχέση ..
Όταν της  ανακοίνωσαν πριν 2 χρόνια,  ότι η νονά θα πάει να δουλέψει  σε γνωστούς στην Ν. Αφρική , η μικρή  στεναχωρήθηκε πολύ.
Χτύπησε τα ποδαράκια της  με πείσμα, στο πάτωμα και διεκδίκησε κλαίγοντας γοερά την νονά  της, όπως κάνουν εξάλλου όλα τα παιδιά  που διεκδικούν ότι  & όποιον αγαπούν!

Πέρασαν 2 χρόνια ..αμέτρητες κλήσεις  τηλεφωνικές, emails, φωτογραφίες, skype συνομιλίες.
Προσπάθησε η νονά..δεν λέω..Προσπάθησε να κρατήσει την επαφή.
ΟΙ σχέσεις όμως με skype συνδέσεις , κάπου εκεί μέσα  στο ιντερνετοχώρο χάνονται!
Τα mega bytes  και τα giga bytes  δεν αντικαθιστούν την καθημερινή επαφή και τo αγαπησιάρικο νοιάξιμο για τους δικούς σου ανθρώπους.

Με στεναχώρησε η αντίδραση της.  Μου έδειξε σε όλο του το μεγαλείο τα άσχημα της ξενιτιάς.

Άνθρωποι που αφήνεις  πίσω και τους ζητάς, άνθρωποι που μένουν πίσω και σε αναζητούν.
Μετά τον πρώτο καιρό απουσίας αρχίζει η συνήθεια και μετά την συνήθεια η απάθεια και μετά οι άνθρωποι μένουν με απωθημένα, αναμνήσεις, μοναχικές  στιγμές και απομάκρυνση.

Τα βάζει το μυαλό  μου τα δεδομένα  στην ζυγαριά και προσπαθεί να βρει την ισορροπία.
«Καλή» ζωή , με ανέσεις και πολιτισμένο περιβάλλον στο εξωτερικό, μακρυά από την καφρίλα και την υπο-ανάπτυξη της Ελλάδας. Στο ένα μέρος της ζυγαριάς.

Άνθρωποι που χάνουν ανθρώπους, μέρη, εικόνες , γεύσεις,  ζωή,  από την άλλη μεριά.
Καθημερινός πόνος που δεν μπορείς να μοιραστείς με μια ματιά, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα ότι ζεις με τους δικούς σου ανθρώπους..Μόνο μέσα από ψυχρές οθόνες & τηλεφωνικές συσκευές.
Άντε το πολύ και με καμιά 20ημερη επίσκεψη στο πατρικό για διακοπές το καλοκαίρι.

Ο χωρισμός και ο αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος λένε οι ειδικοί.
Και στην Κρήτη τον θάνατο τον πενθούμε με μαύρα ρούχα.
Καταλαβαίνουμε απολύτως και έχουμε ζήσει στο πετσί μας την ερμηνεία και  το νόημα του τραγουδιού  που λέει :
«Όσο βαρούν τα σίδερα
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ κόσμε ψεύτη
για μια αγάπη που ‘χα

Είχα και υστερήθηκα το μωρό μου
θυμούμαι και στενάζω
άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη
κόσμο να μην κοιτάζω»

Πριν αποφασίσουμε  να γίνουμε και εμείς νονοί & νονές από την Ν. Αφρική, που φέρνουν δώρα στα φτωχά ελληνόπουλα που έμειναν  πίσω, ας σκεφτούμε τι βάρος θα έχει αυτή η απόφαση.

Θέλω κοντά μου όσους αγαπώ σε πείσμα των ζητούμενων & των δεδομένων της εποχής μας, δηλ. το χρήμα.
Γιατί ο αποχωρισμός είναι ένας  θάνατος αργός..

Και δεν θέλω να πεθαίνει η ψυχή μου κάθε μέρα μακριά από τον τόπο μου και από όσους αγαπώ..