Η ΚΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΕΩΣ

Τοῦ Γιώργου Νικολακάκου

Παρά τό γεγονός ὄτι τίς τελευταῖες δεκαετίες γνωρίσαμε μεγάλες ίδεολογικές ἀνατροπές, ἡ Ἑλληνική πολιτική σκέψις ἔμεινε παγιδευμένη σέ χρεωκοπημένες ἰδεολογίες, ἀναζητῶντας πρόχειρες καί εὔκολες λύσεις καί ἀναπαράγοντας καί διαιωνίζοντας τά προβλήματα καί τίς κρίσεις ποῦ τελικά ὀδηγηθήκαμε στήν σοβαρώτερη πνευματική κρίσι ποῦ ἔχομε γνωρίσει ποτέ. Τό πρόβλημα τού καιρού μας δέν ἔγκειται μόνον στό ότι οί μάζες δέν μπορούν νά συλλάβουν τήν απειλή κατά τών αξιών, ἀλλά ή έλλειψις ἠγετών στήν πολιτική πού νά θέλουν καί νά μποροῦν νά χρησιμοποιοῦν ἀξιολογικά κριτήρια γιά τήν αξιολόγησιν τῶν προτεραιοτήτων τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων.  Στήν πολιτική δεσπόζουν αὐτοί πού δέν διαθέτουν τήν ἀπαιτούμενη διορατικότητα καί πού κατέχουν τήν πνευματική δύναμιν ή ὀποῖα εἶναι ἀναγκαῖα γιά νά ἀντισταθοῦν στό ρεύμα πού ἀπειλεῖ νά καταστήση ἔρμαιο τῆς κάθε καταστρεπτικῆς

δυνάμεως ποῦ ἀπειλεῖ τήν κοινωνία.Αλλά δέν ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι ποῦ νά κατέχουν τέτοια προσόντα. Αν ὑπάρχη κάποιος πνευματικός ἄνθρωπος πού δείχνει ένδιαφέρον γιά τά κοινωνικά προβλήματα, ή μελέτη του τῶν κοινωνικῶν φαινομένων συνίσταται συνήθως  στήν  ἐπεξεργασία ἐννοιῶν καί κατηγοριῶν  inabstractionὦστε οί ἔννοιες αὐτές νά μήν μποροῦν νά υπηρετήσουν κανένα πρακτικόν κοινωνιολογικόν σκοπό. Ἕτσι φθάσαμε στό σημεῖο ὄπου ὁ διάλογος νά διεξάγεται μέ τήν μαρξιστική καί σοσιαλιστική ρητορική.Ἡ Ἀριστερά δέν διατυπώνει μιά πολιτικη καί κοινωνική πρότασι καί δέν προσπαθεῖ ἀπλῶς νά ἐπηρεάση τήν πολιτική σκέψι τῶν ἀτόμων. Ἡ ἐπίδρασις της διαχέεται σέ ὄλες τίς ἐκφάνσεις τῆς πολιτικῆς ζωῆς τῆς κοινωνίας καί ἀλλοιώνει τήν πολιτιστική ταυτότητα τοῦ λαοῦ. Αὐτό τό κατορθώνει μέ τό νἀ ὑποκαθιστᾶ τίς πολιτιστικές ἀξίες τής κοινωνίας, οἱ ὀποῖες ἔχουν διαμορφωθῆ μέσα ἀπό μιά μακρά ἰστορική διαδικασία  μέ τίς αξιες ποῦ ἐπιβάλλει ἡ ἰδεολογία της.Ἡ ἀμφισβήτησις τῶν ἀξιῶν ἔχει άρχίσει πρό πολλοῦ καί συντελεῖται μέ συστηματικό καί πολυμέτωπον τρόπον. Ἔτσι βλέπομε ὄτι ἡ ὀμοφυλοφιλία δέν ἀποδίδεται σάν σεξουαλική διαστροφή ἀλλά σάν μιά ἀπό τίς sexualorientations, ἓνας διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός.Μέ αυτόν τόν τρόπον ἡ σεξουαλική συμπεριφορά καθιερώνεται στήν συνείδησιν τῶν ἀνθρώπων σάν κάτι τό φυσιολογικό καί ὄχι σάν κάτι ποῦ εὶναι ἀηδές καί πορωμένο. Ἡ πολιτική «ὀρθότητα» χρησιμοποιεῖται γιά νά ἐπιβάλλη στήν συνείδησιν τῶν ἀνθρώπων ἓνα νέο πολιτιστικό πρόγραμμα μέ ἀξιολογικές κρίσεις ποῦ θά εῖναι σύμφωνες μέ αὐτό τό πρόγραμμα. Εῖναι ὁ τρόπος νομομοποιήσεως τῶν προϊόντων τοῦ νέου πολιτισμοῦ. Ὄμως γιά νά ἐπιτευχθῆ αὐτό θά πρέπη νά φιμωθοῦν αὐτά τά ἄτομα τά οποῖα ἐνδέχεται νά εκθέσουν τήν ζωή τοῦ σημερινού «πολιτισμοῦ».
Ο δημόσιος διάλογος στήν Ελλαδα διεξάγεται μέ φληναφήματα, ἐυχολόγια καί ἀμπελοφιλοσοφίες. Οἰ «διανοούμενοι» ἐνδιαφέρονται νά ἐμφανίζωνται ὡς ταγοί τῆς κοινωνίας μέσω τῆς διακηρύξεως διαφόρων ἠθικῶν, αἰσθητικῶν καί ἄλλων ἰδεωδῶν ἀντί νά ἔχουν ὠς μέλημα τήν συναγωγή πορισμάτων ἀπό τήν μεθοδευμένη συλλογή καί ταξινόμησιν ἐμπειρικοῦ ὑλικοῦ. Αντιλαμβάνονται τήν πολιτική μέ βάσι φιλολογικές ἥ ἠθικολογικές κατηγορίες καί ἐπιχειροῦν πολιτικές ἀποφάνσεις στὀ επίπεδο τῶν ἀντιστοίχων νερουλῶν γενικεύσεων. Εἶναι ἐμφανέστατη ἡ ἐθνική άνεπάρκεια τοῦ έλληνικοῦ «πολιτικοῦ κόσμου» καί συνάμα ὁ ὀργανικός τοῦ συγχρωτισμός με τήν σημερινή κατάστασιν τῆς ἐλληνικῆς κοινωνίας, ὀ ὀποῖος τόν καθιστᾶ ἀνίκανο νά τῆς ἀντιπαραταχθῆ γιά νά τήν καθοδηγήση. Ὁ σημερινός ελληνικός «πολιτικός κόσμος», κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός, ἀποτελεῖται ὡς ἐπί το πολύ ἀπό πρόσωπα ελαφρά ἔως φαιδρά καί ˙ ἀποτελεῖ πηγή δημόσιας θυμηδίας, συχνά μέ τήν σύμπραξιν τῶν ίδίων τῶν    διακωμωδούμενων. Οί περισσότεροι πολιτικοί ήγέτες διαπνέονται ἀπό μιά τεραστία έλλειψιν προσωπικού ήθους καί κοινωνικών αξιών πού τελικά οδηγεί τους πολίτες νά βλέπουν τήν πολιτική μέ αδιαφορία καί κυνισμό. Οί πολιτικοί ηγέτες φροντίζουν νά χειραγωγουν τήν σκέψι τών πολιτών ωστε νά μήν εκδηλώνται τάσεις κριτικής.Ο λαίκισμός σήμερα καταδυναστεύει τήν σκέψι τῶν κυβερνώντων καί τήν ἐκτρέπει ἀπό τήν ἀναζήτησιν ὀρθολογικῶν λύσεων τῶν κοινωνικῶν καἰ οἰκονομικῶν προβλήματων.

Οί πιό παθητικοί δέκτες τῆς σοσιαλιστικῆς ρητορικῆς, ἀλλά καί οί πιό ανίκανοι νά αντιδράσουν στίς ψευδεῖς ἐρμηνείες καί ὑποσχέσεις καί στίς ψευδείς κατηγορίες πού προσάπτουν στούς αντιπάλους τους εἶναι οί Ἕλληνες «Ἄριστεροί».Οἱ ὀπαδοί τοῦ Πασοκ, τοῦ Σύριζα καί τού ΚΚΕ ὑπῆρξαν ἐγκλωβισμένοι σέ δογματικές αντιλήψεις καί παρωχημένες πρακτικές καί τῶρα προσπαθοῦν νά προβάλλουν μιάν εἰκόνα ἀντίθετη ἀπό τήν προηγούμενη. Προσπαθοῦν νά πείσουν ὄτι ἔχουν μιάν προοδευτική ἀντίληψιν τοῦ κόσμου καί τῶν σχέσεων τῶν λαῶν. Λοιδωροῦν καί χλευάζουν κυρίως αὐτούς μέ τούς ὀποίους δέν ἔχουν ἰδεολογική συγγένεια. Οἱ Πασόκοι ὑπερασπίζονται μέ φανατισμό τήν Ευρωπαϊκη ἐνοποίησιν γιά νά τήν  χρησιμοποιοῦν σάν ἄλλοθι γιά τήν θέσπισιν τῶν πιό ἐπαχθῶν μέτρων τά ὀποῖα ἐντάσσουν σέ μιά πολιτική «λιτότητος» γιά νά ἐπιτευχῆ ή περιβόητη ἔξοδος ἀπό τήν οίκονομική κρίσι. Ὅλοι οί αριστεροί ἀποκαλοῦν ἐθνικιστές, καί ρατσιστές αὐτούς πού προβληματίζονται μέ τούς λαθρομενάστες. Οί ἀριστεροί ἀνέδειξαν τόν πατριωτισμό σέ φασισμό, τήν κάθε ἀναφορά σέ πατριωτικά ἰδεώδη καί στήν προάσπισιν τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων σἐ φασιστικές ἀπόψεις, τήν ὑπεράσπισιν τὼν κατοίκων αὐτῆς τῆς χῶρας πού ἔχουν δεχτεῖ μιά ἀνεξέλεγκτη ἐπίθεσιν ἀπό ἐκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες.
Η Ἑλληνική Ἀριστερά ποτέ δέν διετύπωσε κάποιες θεωρητικές ἀρχές μέ τίς ὀποῖες θά μποροῦσε νά συγκροτηθῆ κάποια συνεκτική εἰκόνα τοῦ κόσμου πού θά ἤθελαν νά οἰκοδομήσουν καί ή ὀποία θά μποροῦσε νά λειτουργήση σάν πυξίδα προσανατολισμοῦ γιά τήν δράσι πού θά ἤθελαν νά αναλάβουν. Ἔτσι ἔμειναν κενοί ἀπό ίδέες καί ὀράματα καί τῶρα προσπαθοῦν νά δώσουν νόημα σέ ὄτι εῖναι άσυνάρτητο καί νά τό ἀναγάγουν σέ κάποια ὑψηλή μορφή πνεύματος.Ἑκεῖνο πού ἀφομοίωσαν ἀπό τόν σοσιαλισμό καί τόν μαρξισμό εἶναι ή αποστροφή καί ή περιφρόνησις γιά τήν ἀστική τάξι, ή ἀλαζονεῖα γιά τήν ἀνωτερότητα τῶν ἰδεῶν καί τού πνεύματος των, ή ἤλίθια πίστις στίς ίκανότητες τους νά συλλαμβάνουν τό νόημα τῆς κοινωνίας καί τῆς ἰστορίας, καί γενικά ή πίστις στήν ικανότητα τους νά ἐρμηνεύουν όρθά τά πάντα. Ἔτσι ἀναιροῦν μόνοι τους τόν Μαρξιστικό ἰσχυρισμό ὄτι ή «αστική»» σκέψις αποτελεί ψευδή συνείδησιν. Ψευδής εἶναι ή Μαρξιστική ἀντίληψις ὄτι ό άνθρωπος ἔχει ἔμφυτες τάσεις γιά συνεργασία καί ἀμοιβαία βοήθεια. Ψευδῆς εἶναι ή ιδέα ὄτι ή κατάργησις τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας θά ἔχη σάν συνέπεια τήν  κατάργησιν ὄλων τῶν κοινωνικῶν συγκρούσεων. Ψευδής εἶναι καί ή ιδέα ὄτι εἶναι ἀναπόφεκτος ό μετασχηματισμός τῆς κοινωνίας ἀπό τόν καπιταλισμό στόν σοσιαλισμό. Μολαταύτα, αὐτές οί ψευδείς ίδέες καί ἐρμηνεῖες συνεχίζουν νά ζοῦν στήν σκέψι τῶν σοσιαλιστῶν καί μάλιστα νά ἐκδηλώνωνται μέ «παθολογικόν» τρόπον. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ τάσις; Η ἐξήγησις ἔγκειται στό γεγονός ὄτι οί πεποιθήσεις καί τά ἠθικά ἀξιώματα τού παρελθόντος, σέ πολλά άτομα, ἀποκτοῦν μιά ακαμψία καί μιά διάρκεια πού διανύει ὀλόκληρη τήν ζωή τού ατόμου καί πού παίρνουν τήν μορφή φανατισμοῦ καί αδιαλλαξίας. Οί εἰκόνες πού διαμόρφωσε ή ίδεολογία τους ἔγιναν ὄργανα ψυχικά. Μεταβλήθηκαν σέ ἀσυνείδητες καί ὑποσυνείδητες δυνάμεις πού ἀναπαράγουν τήν «προγονική» σκέψι μέ τό νά αναπαράγουν τίς ψυχολογικές καταστάσεις πού τούς προκάλεσαν ἀρχικῶς οί Μαρξιστικές ἀναλύσεις καί θεωρίες.Μέ αυτές τίς εικόνες ἀναπαράγονται καί οί αίτίες οί ὀποῖες, σύμφωνα μέ τίς Μαρξιστικές θεωρίες, προκάλεσαν αὐτήν τήν αθλιότητα.Ὅμως, ή ὕπαρξις τῶν κοινωνικῶν καί οίκονομικῶν ἀθλιοτήτων ἀποτελοῦν καί τόν λόγο ὑπάρξεως τοῦ σοσιαλισμοῦ. Αποτελοῦν τήν πηγή τῶν διεγερτικῶν δυνάμεων τῆς συνειδήσεως τῶν ὀπαδῶν τοῦ σοσιαλισμοῦ. Αντί νά ἀποδύωνται σέ μιά προσπάθεια φιλοσοφικῆς κατανοήσεως τοῦ κόσμου, προτιμοῦν νά ἔχουν ἕνα ἀντικείμενον κριτικῆς γιά νά διατηροῦν τήν ψευαίσθησιν ὄτι ἀγωνίζωνται νά μετατρέψουν τό χυδαῖο σε εύγενικό καί τό άθλιο σέ ὡραῖο.Τό κοινωνικό κράτος, πού μέ τόση αὐταρέσκια μιλοῦν καί βαυκαλίζονται ὄτι οίκοδομοῦν, εἶναι ἕνα ἀπό τά αίτια πού ἀναπαράγει καί συντηρεῖ πολλές ἀπό τίς ἄθλιες συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν σήμερα στήν κοινωνία. Ἡ κοινωνική πολιτική πού ἐφηρμόσθη στίς περισσότερες δυτικές χῶρες στηρίζεται σέ μία ἐκφυλισμένη ἀντίληψιν περί κοινωνικῆς δικαιοσύνης ή ὀποῖα εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τήν καθήλωσιν μεγάλων τμημάτων τής κοινωνίας σέ ένα βιοτικό ἐπίπεδο πού εῖναι ἐλάχιστα καλύτερο ἀπό ὄτι θά ἤταν εάν δέν εἶχε ἐφαρμοστῆ καμία κοινωνική πολιτική.Λόγω τῶν προβλήμάτων πού ἐδημιουργήθηκαν ἀπό τήν έφαρμογή ἀτελέσφορων κοινωνικῶν πολιτικῶν, ή πολιτική ἔφθασε νά χαρακτηρίζεται ἀπό παλινωδίες, ἀθετήσεις ὑποσχέσεων, συγκάληψιν τῆς ἀλήθειας, ἀνακολουθίες μεταξύ λόγων καί εργων κ.λ.π.Τό ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ή πολιτική νά ἔχη γίνει πιό ἀναξιόπιστη, ὁ λαός πιό κυνικός καί οί κοινωνικές συνθῆκες νά χειροτερεύουν.
Στό νέο περιβάλλον πού ἐδημιουργήθη μετά τήν ἀνάλληψιν τῆς ἐξουσίας ἀπό τό Πασοκ καί τήν κατάρρευσιν  τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ ἠ Ἀριστερά ἐπεδιώξε καί ὑποστήριξε δομικές ἀλλαγές στήν παιδεῖα ποῦ εἴχαν σάν ἀπότελεσμα τὀν ἐκφυλισμό τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς κοινωνίας καί ἐπεδώθη σε νεολαϊκίστικους ἀγῶνες χρησιμοποιώντας τά παλιά, δογματικά ἰδεολογήματα τῆς ἀποστεωμένης Αριστεράς καί ἔγινε ἠ ἰδεολογική ἀστυνομία τοῦ Νεοφιλελευθερισμοῦ καί τῶν ὐπερεθνικῶν κέντρων. Ἡ Αριστερά ἀγωνίστηκε, καί ώς ἕνα σημεῖο τό ἔχει κατορθώσει, νά ἀντικαθιστᾶ τίς πεποιθήσεις τῶν ὀπαδῶν της πού διαμορφώθηκαν ἀπό τήν δική τους λογική ἐπεξεργασία μέ τίς ἐρμηνεῖες πού προσφέρει ή ἰδεολογία τους. Επί πλέον χρησιμοποιεί μιά τεχνική δυσαρέστων συνειρμῶν μέ τό νά ἀναπαράγη μέ συνθήματα είκόνες μιᾶς ἐποχῆς πού εἴχε προκαλέσει ἰσχυρά ψυχικά τραύματα στόν λαό γιά νά κάνη τά ἄτομα νά ερμηνεύουν τόν ἐξωτερικό τους κόσμο μέ βάση αὐτές τίς αναπαράστασεις. Ὄσο λιγώτερο λογικοί εἶναι, τόσο πιό ἀποτελεσματικοί εἶναι. Ἐκείνους οἰ ὀποῖοι δέν εἶναι «οἰκεῖοι» τους μέ τούς δεσμούς τῆς κοινῆς ἰδεολογίας τούς βλέπει μέ εχθρότητα, τούς βλέπει σάν «ἀπίστους» καί σάν ἀλλοδόξους. Ὄπως καί οί θρησκεῖες, ή ἀριστερά ἀξιώνει ἀπό τόν ὀπαδόν της νά παραμείνη πνευματικά ἴδιος.Δέν δικαιοῦται νά ἀναθεωρήση τίς ίδέες καί ὄταν αὐτές διαψεύδονται παταγωδῶς. Ἀπαιτεῖ τόν ιδιο διανοητικό ἐρμητισμό πού ἀπαιτοῦν οί θρησκεῖες.  Μέσα σέ αυτό τό πνευματικό περιβάλλον ὁ λαός δέν θά μπορέση νά ἀναπτύξη ἀνεξάρτητη καί ὀρθολογική πολιτική σκέψι καί δέν θά μπορέση νά ἀξιολογῆ τά κόμματα, τούς πολιτικούς καί τίς πολιτικές μέ τά ἀποτελέσματα, τήν συνέπεια λόγων καί πράξεων, τήν εἰλικρίνεια καί τήν συμβολή στήν κοινωνική εὐημερία.
Η ἰδεολογία τῆς Ἁριστεράς ἔχει δημιουργήσει ἕνα πλαίσιο πού λειτουργεῖ σάν ἕνα ὀχυρό πού δέν ἐπιτρέπει νά είσχωρήσουν μέσα γνωστικά στοιχεῖα πού ἀπειλοῦν νά ἀνατρέψουν τήν είκόνα πού ἔχει δημιουργήσει ἡ ίδεολογία γιά τούς ὀπαδούς, δηλαδή στοιχεῖα πού θά ἀναιροῦν τίς ερμηνεῖες πού προσφέρει ὁ σοσιαλισμός. Ἔχουν δημιουργήσει ἕνα κοινωνικό κλίμα πού ὑποθάλπει τόν ἐκμαυλισμό τῶν συνείδησεων καί τό ὁποῖον ἔχει συμβάλλει στήν πτώσι τῆς ἠθικῆς καί γενικά τῆς ποιοτικῆς στάθμης τῆς κοινωνίας. Ἔχει γίνει ὁ αὐτουργός στήν διαστροφή τῶν κριτηρίων τῆς ἀξίας, τῆς ποιότητος καί τῆς προαγωγῆς τῆς πνευματικὴς ἀναπηρεῖας.
Τά πολιτικά κόμματα στήν Ἐλλάδα δέν θά μπορέσουν νά ἀρθρώσουν ἀξιὀπιστο καί ὀρθολογικόν λόγο εάν ἠ άριστερά δέν ἀποτινάξει τίς ἰδεολογικές ἀγκυλώσεις τοῦ παρελθόντος καί δέν ἀναπροσδιορίση ἔννοιες ὄπως ἐλευθερία, ίσότητα, δικαιοσύνη, ἐθνική συλλογικότητα, δημοκρατία.Ὁ Σύριζα ἀποτελεῖ τήν λαϊκίζουσα ἀριστερά. Ὁ πολιτικός του λόγος εῖναι τέτοιος ποῦ νομίζει κανεῖς ὄτι ἡ Ἐλλάδα βρίσκεται σέ ἐμφύλιο πόλεμο. Τά ἐπιχειρήματα  πού ἐνίοτε ψελίζει στεροῦνται πρακτικοῦ ἰδεολογικοῦ ὑποβάθρου. Εἶναι ‘ἐμφανῆς  ἡ ἀδυναμία σοβαροῦ καί ἀξιόπιστου πολιτικοῦ λόγου. Από τό ἄλλο μέρος τό κυβερνητικό σχῆμα ἀποτελεῖται ἀπό  ἐτερόκλητες πολιτικές δυνάμεις καί οἰ ἀποτυχημένοι συνδικαλιστές συνεχίζουν νά ἔχουν ρόλο στήν ἐξουσία. Αυτό καθιστά τήν κυβέρνησι ἀνίκανη νά ἀσκήση μιάν ὀρθολογική πολιτική καί νά τηρήση τίς προεκλογικές της ὑποσχέσεις καί ἔτσι ἀναγκάζεται νἀ ψεύδεται, νά παλινοδρομῆ καί νά παραποιῆ τήν ἀλήθεια καί τήν πραγματικότητα καί ὀ πολιτικός λόγος νά διεξάγεται μέ λαϊκίστικον τρόπο.. http://olympia.gr