«Βγάλε τη διπλωματία από τον πόλεμο και όλο το πράγμα θα ξεφουσκώσει μέσα σε μια βδομάδα» (Γουίλ Ρότζερς)
Παρατηρούμε όλοι, με πολλή προσοχή, τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα μέτωπα των διακρατικών γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Τα όσα συμβαίνουν π.χ. στις ελληνοτουρκικές σχέσεις,
τα γεγονότα στη Λιβύη, αλλά και η πρόσφατη όξυνση των σχέσεων ΗΠΑ-Ιράν είναι ορισμένα ζητήματα που βρίσκονται πολύ ψηλά στην ατζέντα των ενδιαφερόντων σχεδόν όλων. Και πέρα από την εύλογη ανησυχία που προκαλούν σε πολλούς, γίνονται και η αφορμή για περαιτέρω σκέψεις γύρω από παρεμφερή ζητήματα ανταγωνισμών διαφόρων ειδών.
Οι διαμάχες μεταξύ δύο (ή και περισσότερων) πόλων υπάρχουν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Στην πολιτική, στην οικονομία, στο πνεύμα, στις στρατιωτικές δραστηριότητες, στον αθλητισμό, παντού... Και όχι μόνο εκεί, αλλά ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς που συντάσσονται με τη μία πλευρά, συνήθως, «οπαδοποιούν» τις επιθυμίες τους. Θέλουν σίγουρα την επικράτηση, ίσως και την εξόντωση του αντιπάλου. Οι διαχειριστές των κρίσεων, όμως, ξέρουν πολύ καλά πως αυτά δεν γίνονται τόσο εύκολα και τόσο απλά... Όταν απέναντί σου έχεις έναν ισχυρό αντίπαλο, ακόμα κι αν επικρατήσεις δεν είναι δυνατόν να αποφύγεις εντελώς κάποιες απώλειες. Μικρές ή μεγάλες.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, κάθε διαχειριστής έχει δύο επιλογές. Ή το προχωράει μέχρι τέλους γνωρίζοντας πως έτσι είναι αρκετά αβέβαιη η κατανομή των νικηφόρων αποσβέσεων, ή επιδιώκει συναλλαγή που θα αποσκοπεί στην ήπια προσαρμογή των ανταλλαγμάτων. Δίχως εκπλήξεις και με τη δυνατότητα ανάπτυξης χειρισμών στο επικοινωνιακό παιχνίδι, που είτε άμεσα, είτε σε μάκρος χρόνου, θα μετριάσουν τα παράπονα. Και όσο πιο πολύ «στριμώχνει» τον αντίπαλο, μάλλον το κάνει για να του στερήσει χώρο και χρόνο από τη διεκδίκηση των δικών του συμφερόντων.
Αυτοί που «οπαδοποιούν» τις επιθυμίες τους είναι υποχρεωμένοι να διαλέξουν και αυτοί. Και να υιοθετήσουν μία στάση που θα επιτρέψει στο μέλλον να υπάρξει εύρυθμη και λειτουργική ροή των πραγμάτων. Γιατί πολλές φορές μία αντίδραση μπορεί από δικαιολογημένη στην αρχή μετά από ένα χρονικό σημείο και ύστερα να υποσκάπτει βαθιά τη μελλοντική τροπή των πραγμάτων. Βέβαια, κάθε ρεαλισμός και κάθε προσέγγιση που είναι απομακρυσμένη από τα «ακραία θέλω» δεν πρέπει να είναι «κερκόπορτα» για ενδοτισμούς ή για φοβικές παραχωρήσεις. Άλλο πράγμα συνυπολογίζω όλες τις παραμέτρους και άλλο εκμεταλλεύομαι κάποιες από αυτές για να «δικαιολογήσω» την ένδειά μου ή πράξεις που θα προξενήσουν όψιμη ζημιά στο εσωτερικό μέτωπο.
Όμως, κάθε στρατόπεδο θα πρέπει για να πάρει κάτι το αξιόλογο να ζητήσει κάτι παραπάνω από αυτό που όντως θέλει ή περιμένει πως θα πάρει. Αφού εξαρχής γνωρίζει πως αν δεν ζητάει πολλά θα χάσει περισσότερα... Οι άνθρωποι που κρατούν τα διαχειριστικά ηνία των διάφορων εξουσιαστικών πόλων γνωρίζουν μέσες άκρες την ιστορία της διπλωματίας και των παγκόσμιων ή των περιφερειακών αντιθέσεων εδώ και αιώνες. Επομένως, (οφείλουν να) διαλέγουν τις τακτικές που εξυπηρετούν τη στρατηγική τους με βάση τον συνυπολογισμό ολόκληρου του εύρος των διαμορφωμένων συνθηκών. «Δοκιμασμένες συνταγές για κάθε χρήση» δεν υπάρχουν, απλά θα ευδοκιμήσουν όσοι σκέπτονται συνθετικά και δρουν στοχευμένα. www.efsyn.gr