'ρχονται κοντά μας, ένα ένα, για να περπατήσουμε μαζί: Ηταν όλα τους χαρούμενα, στεγνά και μια χαρά, ακόμα και έπειτα από μια νύχτα όπου «χάλαγε ο Θεός τον κόσμο».
Πού κρύβονταν, λοιπόν, απ' την κοσμοχαλασιά; Πώς προστατεύονταν απ' το κρύο, τον αέρα και τη βροχή ή το χιόνι; Για να βρω τις απαντήσεις, αποφάσισα να επισκεφτώ τα λημέρια τους μια νύχτα, πρόσφατα, που η θερμοκρασία, στις 12 τα μεσάνυχτα, είχε πέσει στους μείον 2 βαθμούς, φυσούσε απελπιστικά πολύ και ψιλόβρεχε.
■ Στην πρώτη μου στάση, είδα τα δύο αδεσποτάκια που συναντώ κάθε μέρα εκεί, να βγαίνουν από ένα «σπιτάκι», το οποίο στην πραγματικότητα ήταν μια πλαστική δεξαμενή νερού (ή πετρελαίου), κομμένα εγκάρσια στη μέση. Τα δύο σκυλιά χώνονταν από κάτω, στην προσπάθειά τους να προστατευτούν απ' τον αέρα και τη βροχή. Βέβαια, καθώς είναι κοντότριχα, θα πρέπει να ξύλιαζαν απ' την παγωνιά, αλλά τα κατάφερναν, ίσως με το να κοιμούνται «αγκαλιά», ζεσταίνοντας το ένα το άλλο.
■ Στη δεύτερη στάση βρήκα τον πανέμορφο σκύλαρο, που μας συνοδεύει κάθε μέρα στη βόλτα, να έχει γίνει ένα μπαλάκι κάτω από το στέγαστρο μιας εξώπορτας και πάνω σ' ένα χαλάκι που είχε μουλιάσει απ' τη βροχή. Με υποδέχτηκε κουνώντας την ουρά του, ήρθε κοντά στο αυτοκίνητο και με άφησε να τον χαϊδέψω. Οι κάτοικοι του σπιτιού πρέπει να τον ταΐζουν, να τον συμπαθούν, αλλά δεν τον... παντρεύονται: έχουν ήδη δύο δικά τους σκυλιά στον κήπο τους, που ήρθαν κι αυτά να μας χαιρετήσουν πίσω απ' τα κάγκελα του φράχτη.
■ Στάση αριθμός 3: Εδώ υπάρχουν 5 αδεσποτάκια, εκ των οποίων τα δύο είναι αδέλφια, το ένα είναι κουτσό και τα άλλα δύο της προσκολλήσεως. Οι γείτονες, που τα συμπαθούν, τα φροντίζουν, τα ταΐζουν και έχουν στειρώσει και τη θηλυκιά της παρέας, τους έχουν φτιάξει δυο πρόχειρα «σπιτάκια» στα οποία βολεύονται - τα δύο αδέλφια στο ένα και τα άλλα τρία, κάπως στριμωγμένα, στο άλλο. Τα στριμωγμένα, βέβαια, είναι και τα πιο ζεστά, όπως κατάλαβα χαϊδεύοντας τις ράχες τους. Και ήταν στεγνά και τα 5!
■ Η τελευταία στάση έγινε σ' ένα εγκαταλειμμένο σπίτι, τριγυρισμένο από έναν μισοκατεστραμμένο πια φράχτη. Εκεί έχει κάνει... κατάληψη, χρόνια τώρα, μια μικρή ομάδα αδέσποτων, που μπαινοβγαίνουν απ' τον φράχτη-σουρωτήρι. Τη νύχτα της «εφόδου» μου βγήκαν όλα -πρέπει να 'ταν 6-7, δεν τα μέτρησα- και άρχισαν να φωνάζουν, μια και δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ μας. Ξετρύπωσαν απ' το συρματόπλεγμα και, αφού μας τα «έχωσαν», ξαναγύρισαν απ' τον ίδιο δρόμο και φώλιασαν στο βάθος του κήπου, κάτω απ' τη βεράντα του σπιτιού που τα προστάτευε. (Ελπίζω να μην ασχοληθεί ο κ. Χρυσοχοΐδης μ' αυτούς τους καταληψίες...)
Επέστρεψα σπίτι κάπως ανακουφισμένος. Τα αδεσποτάκια μας, χάρη στο ένστικτο επιβίωσης και χάρη στην εξυπνάδα τους, είχαν βρει κάποιες λύσεις απέναντι στα (άγρια, φέτος) καιρικά φαινόμενα. www.efsyn.gr