Ωστόσο, αυτό το οποίο οφείλουν να ξεκαθαρίσουν εγκαίρως, οι φέροντες την πολιτική ευθύνη επί του θέµατος, είναι πώς και µε ποιους θα προχωρήσει η αγροτική δραστηριότητα τα επόµενα χρόνια, έτσι ώστε να στέκεται µε αξιώσεις στον διεθνή ανταγωνισµό.
Το πρώτο που θα πρέπει να καταστεί σαφές είναι ότι η εγχώρια αγροτική παραγωγή, ακόµη και στις εκτατικές καλλιέργειες (σιτηρά, βαµβάκι κ.α.) δεν µπορεί να προσεγγίζει το ζήτηµα µε γνώµονα τους µεγάλους όγκους και τη χαµηλή τιµή διάθεσης των προϊόντων. Με ελάχιστες ενδεχοµένως εξαιρέσεις, οφείλει να βλέπει τα πράγµατα στην κατεύθυνση της ενδυνάµωσης της ποιότητας, στη διαφοροποίηση του παραγόµενου προϊόντος και στην αναζήτηση υψηλότερης τιµής.
Όπως έχουµε γράψει δεκάδες φορές απ’ αυτή εδώ τη θέση, το οικόπεδο της Ελλάδας, ακόµα κι όταν πρόκειται για παραγωγικές και όχι αστικές γαίες, είναι πολύ ακριβό για να σπαταλιέται στη λογική του ό,τι βγάλω και όσο το πληρωθώ. ∆εν υπάρχει αυτό τον καιρό πολυτέλεια για σπατάλες. Πρώτον, γιατί τίθεται εκ νέου θέµα διατροφικής επάρκειας. Και δεύτερον, γιατί χωρίς εξαντλητικά αυστηρό πλάνο παραγωγής δεν υπάρχει περιθώριο οικονοµικής βιωσιµότητας.
Μ’ αυτή την έννοια, αγρότες, υποστηρικτές της αγροτικής παραγωγής και θεσµικές αρχές οφείλουν να αναζητήσουν και να συνεννοηθούν για τον τρόπο µε τον οποίο θα υπάρξει συστηµατοποίηση της παραγωγικής δραστηριότητας στη χώρα, οµογενοποίηση της ποιότητας των προϊόντων σε υψηλά ποιοτικά στάνταρντ, ενίσχυση της υπεραξίας στα επόµενα στάδια της αλυσίδας και δίκαιη κατανοµή αυτής σε όλους τους συµµετέχοντες και προφανώς στον αγρότη - παραγωγό.
Πάνω απ’ όλα η Πολιτεία και οι υπεύθυνες αρχές θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν, πολιτικά και οικονοµικά, διενεργώντας βέβαια και τις αντίστοιχες µελέτες, ποιοι θα είναι οι βασικοί φορείς ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής και ποιος προβλέπεται να είναι ο αναγκαίος αριθµός αγροτών (αρχηγών αγροτικών εκµεταλλεύσεων) που µπορεί και οφείλει να δεσµεύσει η χώρα µας.
Μια πρώτη απλοϊκή ενδεχοµένως προσέγγιση λέει ότι θα ήταν αρκετό για την καθοδήγηση της δραστηριότητας στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής περίπου το 10% εκείνων που υποβάλλουν σήµερα δήλωση ΟΣ∆Ε. ∆ηλαδή µόλις 60.000 από τους 600.000 υποβάλλοντες Αίτηση Ενιαίας Ενίσχυσης. Το ότι η χώρα µας συντηρεί δεκαπλάσιο αριθµό αγροτών, πέραν όλων των άλλων έχει να κάνει και µε το γεγονός ότι οι έχοντες (µέχρι τώρα) λόγο στην αγροτική πολιτική (τεχνικοί σύµβουλοι, ΚΥ∆, συνεταιρισµοί, παράγοντες του αγροτικού χώρου) αντλούν τη δύναµή τους, από την «ατµοµηχανή» των δηλώσεων.
Ίσως γι’ αυτό, ακόµα και το πριµ εξόδου από το αγροτικό επάγγελµα, το οποίο θεσπίζεται για πρώτη φορά στο πλαίσιο της νέας ΚΑΠ, στην Ελλάδα, τουλάχιστον µέχρι σήµερα (στρατηγικό σχέδιο) δείχνει να µένει γράµµα κενό www.agronews.gr