Τα δεδομένα των πρόσφατων ευρωεκλογών δεν χωρούν αμφισβήτηση. Είναι σκληροί αριθμοί. Στον χώρο της μείζονος αντιπολίτευσης υπάρχουν δύο σχεδόν ισοδύναμα κόμματα. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει; Ταυτόχρονα η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος γύρισε την πλάτη σε όλα τα κόμματα επιλέγοντας αποχή. Ποιος μπορεί να πει πως αυτό δεν ισχύει;...
Ποιο συμπέρασμα βγαίνει από αυτό το αποτέλεσμα; Πρώτον, ότι οι ηγεμονισμοί, οι προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες στη λεγόμενη Κεντροαριστερά που καλύπτουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν δοκιμαστεί και απορριφθεί από το εκλογικό σώμα. Δεύτερον, ότι μια συνένωση, οποιασδήποτε μορφής, των δυνάμεων αυτού του χώρου δεν θα έχει καμία τύχη αν απλώς λειτουργήσει ως πρόσθεση. Χρειάζεται να είναι υπερβατική σε ιδέες και προγράμματα, οραματική σε στόχους για να συνεγείρει όχι μόνο αυτούς που ψήφισαν αλλά και αυτούς που απείχαν.
Διαβάζουν σωστά το μήνυμα τα βασικά κόμματα της Κεντροαριστεράς; Η γνώμη μας είναι πως όχι, αν κρίνουμε από τις απαντήσεις που δίνουν ώς τώρα. Μάλλον μια διαχείριση της κατάστασης κάνουν με στόχο το τελικό όφελος να λειτουργήσει υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού αρχηγού.
Ο κ. Κασσελάκης δηλώνει ανοιχτός σε όλες τις εξελίξεις διαμηνύοντας ότι θα είναι υποψήφιος αρχηγός σε οποιοδήποτε σχήμα προκύψει -αν προκύψει- ακόμα κι αν χρειαστεί να αναμετρηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο έχει πει ότι είναι ο φυσικός αρχηγός του κόμματός του! Ο κ. Ανδρουλάκης δήλωσε χθες ότι θα ακολουθήσει κατά γράμμα τις συμβατικές-καταστατικές διαδικασίες που ισχύουν στο κόμμα του και άμα τη λήψει αποφάσεων όποιος παραφωνήσει θα διαγράφεται.
Πρόκειται για τον απόλυτο παραλογισμό. Ή για αυτό που λέει ο λαός: Το κάρο μπροστά από το άλογο. Ο ένας θέλει να επεκτείνει την αρχηγία του και το προαναγγέλλει. Κι ο άλλος θέλει να διατηρήσει την αρχηγία του σε αυτό που έχει σήμερα. Ή, για να το πούμε αλλιώς, ο αρχηγός προηγείται θέσεων και προγραμμάτων, που σημαίνει πως τόσο ο κ. Ανδρουλάκης όσο και ο κ. Κασσελάκης αντιλαμβάνονται μια ενωμένη Κεντροαριστερά στα μέτρα τους.
Μόνο που η ενότητα της Κεντροαριστεράς ως υπέρβαση είναι το ζητούμενο το οποίο θα υπερβαίνει κατά πολύ το υπάρχον. Αν αναζητηθεί και αν υπάρξει μάλλον θα είναι πολύ ανώτερο των σημερινών ηγεσιών. Το ερώτημα είναι ποιος θέλει να αναμετρηθεί με αυτή την πρόκληση;
efsyn.gr