Η συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης στη Βουλή
ήταν πολύ αποκαλυπτική τόσο για τις σκληρές μέρες που περιμένουν τον ελληνικό λαό τις αμέσως επόμενες εβδομάδες και μήνες, όσο και για την προφανή αδυναμία του συνόλου των πολιτικών κομμάτων να δώσουν οποιαδήποτε, έστω θολή ελπίδα- ή επίφαση ελπίδας- στους πολίτες.
Από τις τοποθετήσεις του πρωθυπουργού και των υπουργών που θα διαχειριστούν τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά θέματα, αναδύεται με σαφήνεια το σκηνικό της επόμενης περιόδου: ταχύτατη και απαρέγκλιτη εφαρμογή
του τρίτου Μνημονίου, με στόχο να πληγούν τώρα μαζί με τα πιο μεγάλα
στρώματα και τα τμήματα εκείνα των λαϊκών στρωμάτων που κρατούν ακόμη,
με πολύ κόπο, το κεφάλι τους πάνω από το όριο της ακραίας εξαθλίωσης.
Αυτοί καλούνται να προσφέρουν τον κύριο όγκο των κονδυλίων που θα πάνε
κατ’ ευθείαν στους δανειστές: μισθωτοί με ατομικό εισόδημα πάνω από 12.000 ευρώ, συνταξιούχοι με σύνταξη πάνω από 1.000 ευρώ,
οι αγρότες σχεδόν στο σύνολό τους, οι εκπαιδευτικοί που θα δουν τους
μισθούς τους να κόβονται και θα υποχρεωθούν να γίνουν εσωτερικοί
μετανάστες ή να απολυθούν μέσω της «αξιολόγησης». Αποτελεί λαϊκισμό
αντάξιο του Α. Παπανδρέου που μίλαγε για «ρετιρέ» να εμφανίζονται αυτά
τα λαϊκά στρώματα ως δήθεν «προνομιούχοι» και η αφαίμαξή τους ως μέτρο
«κοινωνικής δικαιοσύνης».
Παράλληλα με αυτούς, ένα μεγάλο μέρος των πιο χτυπημένων, από την κρίση και τα Μνημόνια, λαϊκών στρωμάτων θα καταβαραθρωθούν ακόμη περισσότερο: συνταξιούχοι που θα πέσουν κάτω και από τα 300 ευρώ, εργαζόμενοι στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα με μισθούς πείνας και ανασφάλιστη εργασία, άνθρωποι που δεν θα έχουν να πληρώσουν το πετρέλαιο θέρμανσης και πάει λέγοντας.
Τα όποια
μέτρα πρόνοιας για τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα, στην καλύτερη των
περιπτώσεων, θα εξασφαλίσουν την απλή επιβίωση σε συνθήκες ακραίας
φτώχειας, που παραπέμπουν στα «πτωχοκομεία» προηγούμενων αιώνων. Η
προεξοφλούμενη και από την ίδια την κυβέρνηση επιδείνωση της ύφεσης και
μεγέθυνση της ανεργίας θα εξοστρακίζουν κάθε μέρα ακόμη περισσότερους
ανθρώπους στη ζώνη του κοινωνικού λυκόφωτος.
Αποκαλυπτική
ήταν η συζήτηση στη Βουλή και για το μύθο των «ισοδυνάμων». Το αλαλούμ
γύρω από ένα μεμονωμένο μέτρο, όπως ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση,
μιλάει από μόνο του, με σειρά υπουργών να αναζητούν εναγωνίως
«ισοδύναμα» ανάμεσα στα… εισιτήρια των μουσείων και το φόρο στα ακίνητα
εξωτερικού! Και με τον Αλέξη Τσίπρα σχεδόν να εκλιπαρεί τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να του βρει ισοδύναμα, είτε για τα φροντιστήρια, είτε για το απείρως μεγαλύτερο θέμα των συντάξεων.
Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό το θέαμα ενός πρωθυπουργού που προέρχεται από τις τάξεις της Αριστεράς να ζητά σωσίβιο από τον αρχηγό της Δεξιάς.
Επί της ουσίας, ο Αλ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του αντιλαμβάνονται ότι
με τα μέτρα που δρομολογούν θα έρθουν σε μετωπική σύγκρουση με τα πιο
δυναμικά τμήματα της κοινωνικής βάσης που εξακολουθεί, έστω με κρύα
καρδιά, να τους δίνει ψήφο ανοχής. Οι κοινωνικές και
πολιτικές αναταράξεις εγγράφονται στην ημερήσια διάταξη. Γιαυτό ο
πρωθυπουργός αναζητά από τώρα εφεδρείες, είτε στο ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ,
με τα περί «αντι- νεοφιλελεύθερου μετώπου», είτε και στην ίδια τη Ν.Δ.,
με τα περί συναίνεσης για το χρέος.
Στο ίδιο
πνιγηρό αδιέξοδο εμφανίζονται εγκλωβισμένες οι ηγεσίες της εκ δεξιών
αντιπολίτευσης. Μεϊμαράκης, Γεννηματά και Θεοδωράκης δεν θέλουν μεν να επωμιστούν το βάρος των καταιγιστικών, αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και δεν μπορούν να αρθρώσουν
πραγματικά αντιπολιτευτικό λόγο, εξ αιτίας των δεσμεύσεων που έχουν οι
ίδιες αναλάβει, έναντι των Βρυξελλών και του Βερολίνου, επί τη βάσει του
τρίτου Μνημονίου. Από εδώ και η κρίση ηγεσίας, φυσιογνωμίας και
ταυτότητας, που διατρέχει και τους τρεις σχηματισμούς, έτσι που ώρες-
ώρες να εμφανίζεται ως πιο σοβαρός, κοινός κοινοβουλευτικός τους
εκπρόσωπος ο Βασίλης Λεβέντης!
Δυστυχώς, και η μόνη αριστερή φωνή που ακούγεται σ’ αυτή τη Βουλή, το ΚΚΕ, αδυνατεί να εκφράσει μια μάχιμη, λαϊκή αντιπολίτευση. Για τον Δ. Κουτσούμπα, τόσο η αντίθεση «μνημόνιο- ανατροπή της λιτότητας» όσο και η αντίθεση «ευρώ- έξοδος από τη νομισματική φυλακή της Ε.Ε.» είναι ψευδεπίγραφες. Η μόνη αντίθεση, την οποία οφείλει να αναδεικνύει η Αριστερά, είναι «καπιταλισμός- σοσιαλισμός», αδιαφορώντας για τις άμεσες ανάγκες, αγωνίες και δυνατότητες των λαϊκών στρωμάτων.
Με αυτά τα δεδομένα, η ελπίδα για μια άλλη πορεία δεν μπορεί να αναζητηθεί μέσα σ’αυτή τη Βουλή, αλλά έξω από αυτήν, και πρωταρχικά στη σφαίρα της λαϊκής αυτενέργειας, αυτοοργάνωσης και κινητοποίησης.
Η Λαϊκή Ενότητα και όλες οι μαχόμενες και σκεπτόμενες αριστερές και
λαϊκές δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν κάθε σκίρτημα αντίστασης, αγώνα
και αλληλεγγύης, με ενιαιομετωπική διάθεση, μακριά από λογικές
κομματικής χειραγώγησης και καπηλείας. Οφείλουν παράλληλα να
επεξεργαστούν με πιο ουσιαστικό και πειστικό τρόπο την εναλλακτική, ριζοσπαστική πρόταση για την έξοδο από το μνημονιακό, ευρωζωνικό λαβύρινθο,
πράγμα που αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να αποκτήσουν οι
λαϊκές αντιστάσεις, που αναπόφευκτα θα αναπτυχθούν, πολιτική προοπτική
και ορίζοντα νίκης.