Η Ε.Ε. δεν διακρίνεται για το φιλεργατικό πνεύμα της. Με εξαίρεση κάποια ελάχιστα δικαιώματα που είναι υποχρεωτικά στις 27 χώρες της Ένωσης, η πολιτική μισθών και εργασιακών σχέσεων έχει για δεκαετίες διατηρηθεί εκτός ευρωπαϊκών πολιτικών.
Παραμένει πολιτικό προνόμιο των κυβερνήσεων σε βαθμό μάλιστα που τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. να αντιπαρατίθενται για το... λεγόμενο «μισθολογικό ντάμπινγκ», δηλαδή τον ανταγωνισμό των χαμηλών μισθών, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η Ε.Ε. των 27 να αναδεικνύεται σε μια κατ' ευφημισμόν «Ενωση» όταν οι χώρες συγκρίνονται με βάση το επίπεδο των μισθών. Οι διαφορές μεταξύ της φτωχότερης Ρουμανίας και του πλούσιου Λουξεμβούργου είναι χαοτικές. Το αποτέλεσμα είναι μια Βαβέλ ανισοτήτων στο πολυπληθέστερο στρώμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, τους εργαζόμενους.
Για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες στην Ε.Ε. σπάει το ταμπού της «απαγόρευσης» της κοινής εργασιακής πολιτικής. Κανείς δεν έχει αυταπάτες ότι ξαφνικά θα κλείσουν τα χάσματα, ωστόσο είναι πολιτικά σημαντικό ότι οι κορυφαίοι θεσμοί της Ε.Ε., το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο της Ε.Ε., τα κράτη-μέλη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κατέληξαν σε συμφωνία για ένα κοινό πλαίσιο καθορισμού επαρκών κατώτατων μισθών.
Δεν θα γίνουν πλούσιοι αίφνης οι Ευρωπαίοι μισθωτοί. Ούτε οι μισθοί τους θα γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη δίκαιοι και ανθεκτικοί στην πληθωριστική καταιγίδα. Αλλά τα κράτη-μέλη, οι κυβερνήσεις τελικά, δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους ως αναλώσιμα της ευφορίας των οικονομιών ή της ύφεσής τους.
Η Οδηγία για τους επαρκείς κατώτατους μισθούς, στην οποία συμφώνησαν κατ' αρχήν οι θεσμοί της Ε.Ε., αντιστρέφει μια μακρόχρονη πολιτική «διατίμησης» της εργασίας, απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και αποδυνάμωσης των συλλογικών συμβάσεων, που κυριάρχησε ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία της κρίσης χρέους.
Εχει εξαιρετική σημασία για την Ελλάδα, όπου μέλημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης ήταν να καταστήσει αδύνατη την αναβίωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και να συντρίψει τα συνδικάτα, το γεγονός ότι η Ε.Ε. καλεί τα κράτη-μέλη να κάνουν ακριβώς το αντίθετο: να ενισχύσουν τους μισθούς, τον ρόλο των κοινωνικών εταίρων στη διαμόρφωσή τους και την προστασία των εργαζομένων από κλαδικές συμβάσεις.
Ανοίγει έτσι ένα παράθυρο ευκαιρίας για τον κόσμο της εργασίας σ' ένα περιβάλλον εξαιρετικά ζοφερό...
efsyn.gr