Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε η εισαγγελέας μόλις μπήκα στο γραφείο όπου συνεδρίαζε το Συμβούλιο της φυλακής ήταν: «Λοιπόν, κ. Κουφοντίνα, άλλαξε τίποτα από την προηγούμενη φορά;». Ετσι ακριβώς.
Καταλαβαίνετε. Ρωτούσε αν άλλαξα ιδέες, αν άλλαξα πιστεύω, αν αλλαξοπίστησα, δηλαδή. Σαν σύγχρονος ιεροεξεταστής. Και σαν παλιός στρατοδίκης συνέχισε την ανάκριση, ζητώντας να δηλώσω αλλαγή φρονήματος. Τι για τον Μαρξ με ρώτησε, τι για τη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, τι για το πώς βλέπω την επανάσταση, για το αν έχω αναθεωρήσει το παρελθόν μου. Τέτοια νομικά...
Ενοχλήθηκε πολύ όταν της είπα για τη δικαιοσύνη των δύο μέτρων και των δύο σταθμών, τη δικαιοσύνη που αποφυλακίζει ισχυρούς του χρήματος επειδή, λέει, η φυλακή θα έκανε... κακό στην υγεία τους, την ώρα που καταδικάζει σε αργό, βασανιστικό θάνατο τον Σάββα Ξηρό.
Υστερα από μέρες, μετά το σχετικό μαγείρεμα, μου έστειλε και την απόφαση, ένα μνημείο εκδικητικότητας, εμπάθειας και πολιτικής ασχετοσύνης. Απέπνεε την ίδια εμφυλιοπολεμική αποφορά με τις προηγούμενες αποφάσεις, οι οποίες επικαλούνταν, για παράδειγμα, ότι «αναρτώ ανατρεπτικές απόψεις στο διαδίκτυο».
Αυτή τη φορά η απόφαση έγραφε ότι η αίτηση αδείας απορρίπτεται επειδή «δεν εκδήλωσα μεταστροφή και μεταμέλεια, ούτε αποκήρυξα τη δράση μου» και επειδή πιστεύω ότι η επανάσταση την οποία οραματίζομαι δεν μπορεί να γίνει ειρηνικά αλλά απαιτείται η άσκηση αντιβίας.
Δηλαδή, για να πάρω άδεια θα πρέπει να αποκηρύξω τις ιδέες μου, να εκδηλώσω μεταστροφή και να δηλώσω ότι η επανάσταση θα είναι αποκλειστικά ειρηνική. Α ναι, και προφανώς να δηλώσω ότι η δικαιοσύνη δικαίως, ορθώς και ισοτίμως αντιμετωπίζει τους ανίσχυρους όπως και τους ισχυρούς.
♦ Ολόκληρη η επιστολή στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί.