Είχαμε δεν είχαμε πρόεδρο καθ’ όλη την περίοδο πρωθυπουργίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, το ίδιο και το αυτό ήταν. Ανύπαρκτες οι παρεμβάσεις της Κατερίνας Σακελλαροπούλου σε όλα τα μεγάλα γεγονότα -και δεν ήταν λίγα- αρκέστηκε σε ρόλο κορασίδας που ραίνει με ανθοπέταλα τον δρόμο που βαδίζει ο μεγάλος ηγέτης...
Στην τραγωδία των Τεμπών (με όσα την προκάλεσαν και όσα την ακολούθησαν για την ένοχη συγκάλυψη) απούσα, αν και πρώην ανώτατη δικαστικός με μεγάλη πείρα.
Στην αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών και της παραβίασης των συνταγματικών δικαιωμάτων πολιτών και πολιτικών, αν και υπήρχε πεδίο δράσης θετικών υπέρ των θυμάτων παρεμβάσεων (τόσο στο παρασκήνιο όσο και στο προσκήνιο), απούσα.
Στη χυδαία επέλαση των τραπεζών και των ολιγαρχών της ενέργειας επί της ανυπεράσπιστης πολιτικά και νομικά κοινωνίας, απούσα.
Στον χειρισμό των κρίσιμων ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής και ειδικότερα στην αντιμετώπιση των τουρκικών (διπλωματικών και άλλων) προκλήσεων, καθώς και στην άγαρμπη ταύτιση της Αθήνας με την άτσαλη και άκρως επιζήμια για την Ευρώπη πολεμική επιλογή της Ουάσινγκτον απέναντι στη Ρωσία, επίσης απούσα.
Τώρα υποτίθεται ότι ο πρωθυπουργός αναζητεί νέο πρόσωπο να προωθήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Μα γιατί; Πού θα βρει καταλληλότερο στήριγμα των πολιτικών πρωτοβουλιών του; Κι αν βρει, μια νέα Σακελλαροπούλου είναι το πιθανότερο να επιλέξει, για τον λόγο ότι δεν αντέχει άλλη ισχυρή προσωπικότητα στο διπλανό του Μαξίμου μέγαρο.
Αυτή είναι η μια πλευρά της μίζερης πολιτικής πραγματικότητας. Η άλλη είναι η στάση της αντιπολίτευσης, (τεχνητά) αξιωματικής και ελάσσονος. Τόσα δεινά έχει φέρει στον τόπο η πάντα παρούσα οικονομική κρίση, τόσα θεσμικά ζητήματα λειτουργίας της δημοκρατίας έχουν ανακύψει, τόσο ανησυχητικά γέρνει στον δεξιό κατήφορο η Ευρώπη, τόσα ύποπτα για τον νέο ρόλο των ΗΠΑ στις διεθνείς εξελίξεις κυοφορούνται, τόσα απειλητικά σύννεφα εξ Ανατολών σωρεύονται και μια σοβαρή πολιτική πρόταση από τα αριστερότερα της Ν.Δ. κόμματα εξουσίας (που θα συμβολίζει κάτι νέο κι ελπιδοφόρο) για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα δεν έχει ακουστεί.
Περίεργο; Καθόλου. Απουσιάζει η συνολική πολιτική πρόταση, αυτή που όφειλαν να έχουν καταθέσει ήδη. Απουσιάζουν η βούληση ανασυγκρότησης των κομμάτων τους και οι κινήσεις προσέγγισης της κοινωνίας. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι με τις διαδικασίες ανάδειξης των ηγεσιών τους έκαναν ανοίγματα στους πολίτες, αλλά τελικά τους χρειάστηκαν (όσους προσήλθαν) μόνο για τις εντυπώσεις. Ενώ όφειλαν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων και πανικό στις τάξεις του σημερινού μηχανισμού εξουσίας, απέτυχαν και στα δυο. Ούτε οι πολίτες συγκινήθηκαν ιδιαιτέρως ούτε ο Κυρ. Μητσοτάκης ενοχλήθηκε κατά τι.
Ενοχλούμαστε όλοι οι υπόλοιποι.
Γρηγόρης Ρουμπάνης
efsyn.gr
