Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Ενώ τα επινίκια για την επικράτηση στον πόλεμο της Ουκρανίας έχουν πάρει αναβολή επ’ αόριστον, είτε θα γιορτάζονταν στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας είτε στη Λεωφόρο Συντάγματος της Ουάσιγκτον με παράλληλους πανηγυρισμούς στην Πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου, τη Λεωφόρο Ηλυσίων του Παρισιού και την Πύλη Βρανδεμβούργου του Βερολίνου, οι ηγέτες Δύσης και Ανατολής ψάχνουν να βρουν τρόπο για να πετάξουν από πάνω τους τον μπελά με τον οποίο φορτώθηκαν.
Τρόπαια δεν έχει κανένας στα χέρια του, μια περίλαμπρη νίκη που θα του έδινε το δικαίωμα να ισχυριστεί, ότι αυτός ο πόλεμος ή η εξέλιξή του τέλος πάντων τον δικαιώνει. Τίποτα. Ο μόνος που κατά τη διάρκεια αυτής της ιδιότυπης μακράς παρτίδας πόκερ έχει βρεθεί με επιπλέον άσο είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν, καθώς κρατά την ευρωπαϊκή οικονομία στα χέρια του, εξαρτημένη σε μεγάλο βαθμό από το δικό του φθηνό φυσικό αέριο (αλλά και το πετρέλαιο που όμως παρά τα μέτρα βρίσκει διόδους για να φτάσει στη δυτική αγορά). Το κυριότερο μάλιστα είναι ότι αυτή την επιτυχία δεν την οφείλει σε κάποια δική του πρωτοβουλία, σε μια έμπνευση ή καλά μελετημένο σχεδιασμό αλλά στην ανοησία του Τζο Μπάιντεν και των απίστευτων ηγετών της Ευρώπης, οι οποίοι πίστεψαν στο τρικ των οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Τώρα που βλέπουν ότι δεν κατάφεραν να βάλουν το κεφάλι του Ρώσου προέδρου στον ντορβά και κινδυνεύουν τα δικά τους, προσπαθούν εναγωνίως να βρουν τρόπο να αποσοβήσουν το μοιραίο.
Αυτός είναι ο μέχρι στιγμής κερδισμένος κι ας μην είναι σε θέση να παρουσιάσει κάποια μεγάλη επιτυχία στα πεδία των μαχών, να μην ξεκοκάλισε το Κίεβο, ούτε γονάτισε την Οδησσό. Δεν τεμάχισε την Ουκρανία στα δύο, όπως φαινόταν να έχει επιδίωξη στις αρχικές κινήσεις του. Είναι όμως αυτός που κερδίζει στα σημεία. Οι Ουκρανοί δεν κατάφεραν να απωθήσουν από τη χώρα τους το ρωσικό στρατό. Αντιθέτως το πλεονέκτημα το κερδίζει η Μόσχα ώστε να γίνεται ο δέκτης εκκλήσεων-και διαμεσολαβητικών πρωτοβουλιών-από την Ευρώπη και την κατά τα άλλα επικίνδυνη για τη δυτική ασφάλεια Τουρκία, μόνο και μόνο για να αποφύγει την πείνα και τη δυστυχία τον χειμώνα που έρχεται.
Είναι αλήθεια ότι και οι δυο πλευρές πίστευαν στην αρχή σε έναν «πόλεμο αστραπή» που το τέλος του θα επέβαλε την κυριαρχία του ενός ή του άλλου στη διεθνή σκηνή. Όμως οι εμπνευστές αυτού του είδους πολέμου εξέλειπαν με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κι έτσι περήφανοι κατά τα άλλα για τα γαλόνια και τις ικανότητές τους στρατηγοί ένθεν κακείθεν έχουν επιστρέψει έναν αιώνα πίσω στην εφιαλτική ακινησία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κι έναν σύγχρονο πόλεμο χαρακωμάτων.
Η δοκιμασία που έχει μπροστά της η Ευρώπη καθώς λιγοστεύουν οι «ήσυχες μέρες του Αυγούστου» είναι μεγάλη. Και σα να μην έφταναν οι γκάφες των ηγετών της στη διαχείριση του ουκρανικού ζητήματος, η ήπειρος βρίσκεται ήδη στη δίνη μιας μεγάλης κλιματικής ιδιοτροπίας και κινδυνεύει να ξεμείνει όχι μόνο από φυσικό αέριο αλλά και νερό.
Ο Τάμεσης βλέπει να στερεύουν οι πηγές του, ο Σηκουάνας έχει χάσει το ύψος του, ο Δούναβης αποκάλυψε τα κουφάρια γερμανικών πολεμικών ποταμόπλοιων που από το 1944 είχαν βυθιστεί από τους Σοβιετικούς, ο Ρήνος μετατρέπεται σε ποταμάκι και ο Έλβας επιστρέφει σε χαμηλά του 1616, όταν η περιοχή είχε πληγεί και τότε από μεγάλη ανομβρία.
Δεδομένων αυτών των συνθηκών, κανέναν από τους κατά τα άλλα σκληρούς ηγέτες της Δύσης δεν συμφέρει η συνέχιση του πολέμου και ήδη αναλυτές διακινδυνεύουν προβλέψεις, σύμφωνα με τις οποίες κατά τους επόμενους μήνες θα δούμε περισσότερες και κυρίως αποτελεσματικότερες πρωτοβουλίες προς αποκλιμάκωση της κατάστασης. Δεν απομένει παρά να μιλήσουν οι εξελίξεις. https://naftemporiki.gr/