Είμαστε
ένας λαός όπου ο καθένας εγωϊστικά δεν θεωρεί κανέναν άλλον (και κυρίως τον
διπλανό του) ανώτερο από τον ίδιο. Κανείς μας δεν θεωρεί ότι κάποιος άλλος μπορεί να είναι
πιο έξυπνος ή να έχει μια καλύτερη ιδέα. Αυτός ο ασίγαστος προσωπικός εγωϊσμός,
μας οδηγεί τελικά στη διχόνοια και στη μη συνεργασία; Τελικά, αυτή η απωστική
μεταξύ μας δύναμη, είναι η δύναμη των εκμεταλλευτών μας;
Το
πολιτικό μας σύστημα, εδώ και 200 περίπου χρόνια, εκμεταλλεύεται
με τον καλύτερο
για το ίδιο τρόπο, αυτά τα ελαττώματά μας. Έχουμε λοιπόν ένα πολιτικό σύστημα
που υποθάλπτει αυτά τα πάθη μας και έφτασε στο σημείο να κάνει νόμο και θεσμό
τη ρουφιανιά και τον καταδοτισμό. Μάλλον ξέρει πολύ καλά ότι εκεί που
απευθύνεται πιάνουν τόπο αυτοί οι θεσμοί. Στη σύγχρονη ιστορία μας, μας κυβέρνησαν βασιλιάδες, δικτάτορες και ολιγάρχες, αλλά ποτέ δεν μας κυβέρνησε η δημοκρατία. Μήπως τελικά αυτό μας λείπει; Μήπως αυτό το σύστημα, που δίνει διέξοδο σε όλους μας και ανάδειξη της προσωπικής αξίας του καθενός, είναι τελικά η γιατρειά του εγωϊσμού μας και όχι το ολιγαρχικό δυτικό μοντέλο που έχουμε εισαγάγει;