Παλεύοντας με έναν αόρατο εχθρό
Αυτήν την στιγμή τα νοσοκομεία της χώρας έχουν καταργήσει τα ωράρια, τις ιατρικές ειδικότητες, αυτό που γνωρίζαμε ως «κανονικότητα». Οι υγειονομικοί είναι εξαντλημένοι και χωρίς να πληρώνονται επαρκώς, το προσωπικό είναι δυσανάλογο του πλήθους των ασθενών και πλέον δεν περισσεύουν καν… κλίνες.
Οι υγειονομικοί αλλάζουν ειδικότητα κι από κλινικές όπως είναι η νευρολογική, βρίσκονται σε εφημερίες κόβιντ. Είναι οι ίδιοι υγειονομικοί που την επόμενη ημέρα θα κληθούν να χορηγήσουν ανοσοκατασταλτικές θεραπείες, όπως είναι οι χημειοθεραπείες,σε ασθενείς, χωρίς να γνωρίζουν αν είναι κι οι ίδιοι φορείς του ιού.
Λόγω των βασικών ελλείψεων σε προσωπικό και κλίνες, ένας σημαντικός αριθμός ασθενών δεν μπορεί να εισαχθεί στα νοσοκομεία, γιατί πολύ απλά δεν έχει πού να εισαχθεί: Τα δωμάτια είναι γεμάτα.
Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους ασθενείς κόβιντ, αλλά αφορά όλους όσους χρειαστούν νοσηλεία αυτό το διάστημα. Ειδικά οι χρόνια πάσχοντες αντιμετωπίζουν,ήδη από την αρχή της πανδημίας, τεράστιες δυσκολίες σχετικά με την παρακολούθηση ή ακόμη και τις ίδιες τις θεραπείες τους. Οι τομογραφίες και τα χειρουργεία παίρνουν παρατάσεις, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στις θεραπείες. Σε ό,τι αφορά τους χρόνια πάσχοντες, ακόμη και μία εβδομάδα καθυστέρησης μπορεί να είναι καθόλα κρίσιμη.
Πρόβλημα οι αντιεμβολιαστές
Παρά τα αυξανόμενα μέτρα με σκοπό την παρότρυνση προς τον απολύτως αναγκαίο εμβολισμό, ο κόσμος δε φαίνεται να πείθεται. Περισσότερο εξαγριώνεται και επιλέγει τις… θεωρίες συνωμοσίας. Παρατηρώντας την κίνηση στα εμβολιαστικά κέντρα, βλέπουμε ότι ευτυχώς μεν είναι πάντοτε γεμάτα κόσμο, δυστυχώς, όμως, δεν έχει καλυφθεί επαρκώς το σύνολο του πληθυσμού.
Οι αρνητές του εμβολίου, χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς που είναι συνωμοσιολόγοι και σε εκείνους που… επαναστατούν (!), έχουν αρχίσει να συσπειρώνονται στο βαθμό που μέσα στο καλοκαίρι είδαμε αρκετές και πανελλαδικές διαδηλώσεις. Τώρα, η αύξηση των μέτρων αντανακλάται πάνω στο θυμό από τη μία και, από την άλλη, στην αντίδραση, ως γενικότερο φαινόμενο, όμως, της πανδημίας.Έχει σημασία να παρατηρήσουμε τις έρευνες που φανερώνουν αύξηση των ψυχότροπων ουσιών και των φαρμάκων στα λύματα των πόλεων. Η ψυχιατρική επιστήμη συνομολογεί ότι υπάρχει αύξηση των κρουσμάτων (με τη μορφή άγχους, φόβου ή και κατάθλιψης), αλλά φαίνεται ότι ο κόσμος καταφεύγει στην αυτοφαρμάκευση. Έτσι, καταναλώνει ηρεμιστικά χάπια, που δεν αποτελούν θεραπεία, κυρίως εξαιτίας της ελλιπούς ενημέρωσης σχετικά με τα κέντρα ψυχικής υγείας, αλλά περισσότερο λόγω του τεράστιου κοινωνικού στιγματισμού που ακολουθεί μια ψυχική πάθηση.
Βεβαίως, οι αντιεμβολιαστές δεν είναι ψυχικά πάσχοντες. Είναι ένα γνώσει τους αρνητές της θεραπείας. Από τις μονάδες κόβιντ και τα επείγοντα ιατρεία, μας δίνονται πολλές περιπτώσεις ασθενών που ακόμη και σε κρίσιμη κατάσταση οι ίδιοι ή οι συνοδοί τους δε δέχθηκαν να εισαχθούν, θεωρώντας ότι «δεν υπάρχει πανδημία».
Μεγάλη αύξηση των κρουσμάτων
Το φετινό καλοκαίρι εκτόξευσε τον αριθμό των κρουσμάτων στο «κόκκινο». Με την Κρήτη να «βουλιάζει» και τα νοσοκομεία όλης της επικράτειας να βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού, το «κουρασμένο» δημόσιο νοσοκομείο τώρα δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει. Ο δε ιδιωτικός τομέας δεν έχει ούτε την κατάλληλη εκπαίδευση, ούτε και τη διάθεση να αντιμετωπίσει την πανδημία.
Τα περισσότερα κρούσματα που αποτελούν σοβαρά περιστατικά, εντοπίζονται ανάμεσα στους ανεμβολίαστους. Βέβαια, η κατάρρευση του συστήματος υγείας δεν αφήνει περιθώρια ούτε στους εμβολιασμένους. Άνθρωποι με σοβαρές παθήσεις που θα νοσήσουν, αυτομάτως βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα. Ακριβώς επειδή το νοσοκομείο χρειάζεται ενίσχυση, τα ιατρικά χέρια δεν φτάνουν για όλους.
Το μεγάλο
στοίχημα της κυβέρνησης παραμένει ο μαζικός εμβολιασμός και η άμεση,
πολύ αναγκαία ενίσχυση του δημοσίου συστήματος υγείας. Στο τέλος της
πανδημίας, οι νεκροί δεν θα είναι μόνο τα θύματα του κόβιντ, αλλά και
όσοι νοσούν σοβαρά και δεν μπορούν να λάβουν τις κατάλληλες θεραπείες ή
τα χειρουργεία, που θα έσωζαν τις ζωές τους. www.in.gr