Η κοινοβουλευτική δημοκρατία θεωρεί μόνο τους πολιτικούς
ικανούς ενώ το λαό ανίκανο. Ο λαός είτε περιορίζεται σε εξωκατευθυνόμενη εκλογή
πολιτικών προσώπων, είτε καλείται σε κάποια δημοψηφίσματα, αφενός για να
ξεκαθαρίσουν οι πολιτικοί τους μεταξύ των λογαριασμούς, αφετέρου για να του
φορτώσουν αποφάσεις που φοβούνται να πάρουν οι ίδιοι.
Κάποιος φίλος επισήμανε ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία
δίνει
το δικαίωμα στον λαό να αποδείξει ότι δεν είναι ανίκανος. Λάθος. Η
κοινοβουλευτική δημοκρατία δίνει τυπικά αυτό το δικαίωμα, αλλά στη συνέχεια
αφήνει το λαό θεσμικά απροστάτευτο και αφοπλισμένο, βορά στα χέρια των
πολιτικών και των οικονομικών αφεντικών τους.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν όμως τα πράγματα αν:
Υπήρχε ο θεσμός της ανάκλησης; Αυτό δεν το επιτρέπει η κοινοβουλευτική
"δημοκρατία". Το λαό τον θέλει μόνο για την εκλογή επαγγελματιών
πολιτικών και μετά να περιέρχεται σε παθητικότητα.
Υπήρχε ο θεσμός των δημοψηφισμάτων με λαϊκή πρωτοβουλία και φυσικά
όχι με σχεδόν ανεφάρμοστες προϋποθέσεις και τεράστιο αριθμό υπογραφών.
Υπήρχε η δυνατότητα αναθεώρησης του Συντάγματος με λαϊκή
πρωτοβουλία.
Υπήρχε η δυνατότητα κλήρωσης εκείνου του αριθμού των
αντίστοιχων βουλευτών, ανάλογα με το ποσοστό της αποχής ή μη υπέρβαση τους απαγορευτικού
ορίου εισόδου στη Βουλή.
Καμία από τις πιο πάνω δυνατότητες που θα βάζει το λαό στην
πολιτική και στη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων δεν θέλει η κοινοβουλευτική
δημοκρατία και οι συστημικά σιτιζόμενοι «πνευματικοί» απολογητές της. Επομένως,
η κοινοβουλευτική δημοκρατία θεωρεί το λαό ανίκανο για πολιτική και μόνους
ικανούς τους προβεβλημένους από το σύστημα επαγγελματίες πολιτικούς.
