15 μήνες απλήρωτη στις επιχειρήσεις Καρυπίδη, πολύ σύντομα θα περάσει στη λήθη. Είναι προφανές, άλλωστε, πως η εγχώρια οικονομική, πολιτική και μιντιακή ελίτ αρέσκεται να καυγαδίζει για το ποιος θα φέρει την περίφημη ανάπτυξη της οικονομίας, χωρίς να ασχολείται για το πραγματικό περιεχόμενό της και τον αντίκτυπο που θα έχει στο κοινωνικό σύνολο. Βλέπετε, για πολλούς «ειδικούς» επί των οικονομικών η ανεργία, η απλήρωτη εργασία, οι μισθοί πείνας, η ακραία εκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων αποτελούν απλά στατιστικά στοιχεία. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι η απόγνωση μια γυναίκας, η οποία είχε σπρωχτεί στο κοινωνικό περιθώριο από έναν «ευυπόληπτο» επιχειρηματία, θα αποτελούσε εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα;
Κάπως έτσι, οι δημόσιες αντιδράσεις απέναντι στη συγκεκριμένη είδηση κινήθηκαν μεταξύ της πολιτικής αφασίας και της απροκάλυπτης υποκρισίας. Πιο χαρακτηριστική, εκείνη του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας, Ανδρέα Νεφελούδη, ο οποίος περιορίστηκε σε ρόλο σχολιαστή, εκτοξεύοντας καταγγελίες μέσω των social media. Ίσως βέβαια θα ήταν χρήσιμο να τον πληροφορούσε κάποιος ότι οι αρμοδιότητες που διαθέτει από το θεσμικό του ρόλο υπερβαίνουν εκείνες του χρήστη του Facebook. Λίγες μέρες νωρίτερα, πάντως, είχε φροντίσει και το Ανώτατο Δικαστήριο να αποφανθεί με ανατριχιαστικό τρόπο σχετικά με το διογκούμενο φαινόμενο της καθυστέρησης στην καταβολή της μισθοδοσίας.
Όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν πάνω στο «νομοθετικό οπλοστάσιο» που παρείχαν τα τελευταία χρόνια στο εργοδοτικό μπλοκ οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Με αυτό τον τρόπο, επιφανή στελέχη του επιχειρηματικού κόσμου, όπως ο Θόδωρος Καρυπίδης, έχουν κερδίσει τη δυνατότητα να αφήνουν επί μήνες απλήρωτους εκατοντάδες εργαζόμενους, χωρίς επί της ουσίας να έχουν κάποια νομική κύρωση, ενώ διαθέτουν πάντα την επιλογή, εφόσον ζορίσουν τα πράγματα, να «πτωχεύσουν» την επιχείρησή εν μία νυκτί. Η συγκεκριμένη δε δυνατότητα φαντάζει ακόμη πιο ελκυστική, από τη στιγμή που ούτε οι εργαζόμενοι ούτε οι υπόλοιποι πιστωτές μπορούν να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται από την προσωπική περιουσία του εκάστοτε επιχειρηματία. Άλλωστε, αν ανατρέξει κανείς στα πρόσφατα παραδείγματα του Μαρινόπουλου ή της Ηλεκτρονικής, θα γίνει μάλλον σοφότερος.
Η σύγχρονη «τάση», λοιπόν, των θεσμικών οργάνων είναι κάτι παραπάνω από σαφής: είτε προστατεύουν με καταφανή και σκανδαλώδη τρόπο τους εκπροσώπους της επιχειρηματικής ελίτ, είτε (στην καλύτερη περίπτωση) τηρούν στάση Πόντιου Πιλάτου, αποφεύγοντας να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη. Την ίδια ώρα, πάντως, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να συμφωνούν πως, μετά από χρόνια, έχει δημιουργηθεί «επενδυτικό κλίμα» στη χώρα μας.
Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι εξίσου προφανές πως οι «επενδυτικές ευκαιρίες» έρχονται να πατήσουν πάνω στην απόγνωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων: για να αποδεχθούν ακόμη χαμηλότερες αποδοχές, ακόμη πιο ευέλικτα ωράρια, ακόμη πιο ακραία εργασιακή εκμετάλλευση. Κι όσοι τελικά δε «σπάσουν» (όπως συνέβη με την Αθηνά), θα πρέπει να μάθουν να ζουν αδιαμαρτύρητα στην «κανονικότητα» του κοινωνικού περιθωρίου...
tvxs.gr
