Κοινωνία του καναπέ ή απομαζικοποιημένη κοινωνία;

Το σημαντικό το οποίο λίγοι έχουν αντιληφθεί, πέρα από εκείνους που ασχολούνται επισταμένως με τα δημόσια πράγματα, είναι η επιταχυνόμενη απομαζικοποίηση των κοινωνιών της προηγούμενης βιομηχανικής εποχής.
Που είναι άραγε τα μαζικά κινήματα; Που είναι τα μαζικά κόμματα; Που είναι οι μεγάλες...
προεκλογικές συγκεντρώσεις; Που είναι το μαζικό εργατικό κίνημα; Που είναι το μαζικό φοιτητικό κίνημα; Δεν πρόκειται πλέον να τα ξαναδούμε αυτά τα φαινόμενα. Τέτοια κινήματα τείνουν να εξαφανιστούν διεθνώς και ειδικά στα παλιά βιομηχανικά κράτη. Πολύ δε περισσότερο στην Ελλάδα, που έτσι κι αλλιώς πέρασε και δεν άγγιξε την βιομηχανική εποχή.
Τώρα που αποχωριζόμαστε τη μάζα, γυρίζουμε στους εαυτούς μας, στη μοναξιά μας, στην ατομική μας αδυναμία και εξ αιτίας αυτής της ατομικής αδυναμίας, στην οικονομική μας εξαθλίωση. Κάποιοι το λένε αδιαφορία του καναπέ και κατηγορούν τους άλλους γιατί δεν βγαίνουν μαζικά στους δρόμους, αλλά δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει και στους ίδιους.
Μόνο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οι μαζοποιητικές δημοσκοπήσεις και οι εκλογές αντιπροσώπων, παραμένουν ακόμα από τον προηγούμενο μαζικό πολιτισμό της βιομηχανικής κοινωνίας. Με τα τρία αυτά εργαλεία μαζικού ελέγχου, οι άρχουσες ελίτ της παλιάς εποχής, προσπαθούν να συντηρήσουν την κοινωνία σε αγελαία μορφή προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Όμως η συνεχιζόμενη απομαζικοποίηση ξαναφέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα της προσωπικής αξίας και των προσωπικών ικανοτήτων του καθενός μας. Ταυτόχρονα όμως ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι βαθιά στα ένστικτά του κοινωνικό όν. Αναπόφευκτη λοιπόν εξέλιξη θα είναι η οργάνωση των ανθρώπων σε κοινότητες τοπικές και θεματικές που θα αποτελούν, μέσα σε μια ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση, νησίδες ελευθερίας, νησίδες λήψης αποφάσεων, εντός των οποίων θα ολοκληρώνονται οι ανθρώπινες προσωπικότητες. http://hassapis-peter.blogspot.gr/