Πάλι
δεν πάνε καλά τα πράγματα στο εθνικό πρόβλημα της Κύπρου, καθώς
φαίνεται ότι οι πιέσεις προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο
Αναστασιάδη, είναι ανυπόφορες και αναγκάζεται να δέχεται υποτίθεται
«μικρά και ανώδυνα» πράγματα, που όμως είναι σημαντικά, καθώς
αποκαλύπτουν
μία τάση προς το χειρότερο και επικίνδυνο για την εθνική μας υπόθεση.
Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι ότι το παντοτινό στήριγμα της Κύπρου, η
Ελλάδα, λόγω της οικονομικής κρίσης που τη μαστίζει δεν έχει «δόντια».
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Είναι τόσα τα
προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ώστε το
Κυπριακό να φαντάζει σαν… βάρος. Μακάρι να διαψευστώ και να μην υπάρχει
ίχνος αλήθειας στα παραπάνω, με δεδομένη τη βούληση και την απόφαση του
Νίκου Κοτζιά να μην καταστεί ο υπουργός Εξωτερικών της «μεγάλης
υποχώρησης»… Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι αδύνατη… Έχω,
λοιπόν, αυτή την αίσθηση τις τελευταίες ημέρες, ότι η Λευκωσία με τη
συγκατάθεση της Αθήνας, οδηγούν την Κύπρο σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.
Ενώ η κατοχική
δύναμη Τουρκία δεν υποχωρεί σε κανένα σημείο στο Κυπριακό, και ενώ
προχωρεί κανονικά στην υλοποίηση των στόχων της, που είναι ο έλεγχος
όλου του νησιού με την υπογραφή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας, ο Πρόεδρος
της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας συμπεριφέρονται
με αφέλεια, διότι δεν τολμώ να σκεφθώ κάτι άλλο.
Η πορεία που
συμφώνησαν οι δύο κυβερνήσεις για το Κυπριακό είναι λάθος -ας ελπίσουμε
ότι δεν θα οδηγήσει σε νέα τραγωδία τον κυπριακό λαό. Και είναι λάθος
διότι η λύση που θα προσπαθήσουν να επιβάλουν στον λαό, είναι έντονα
προβληματική. Μετά την τριμερή συνάντηση της Νέας Υόρκης, στις 25
Σεπτεμβρίου, ο κ. Νίκος Αναστασιάδης μας είπε ότι αντιστάθηκε ενώπιον
του Μπαν κι Μουν και του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί και απέρριψε
κάθε προσπάθεια για επιβολή χρονοδιαγραμμάτων και διαιτησίας.
Και τον
πιστέψαμε, διότι δεν γίνεται να μην λέει την αλήθεια ένας πολιτικός
ηγέτης. Επικρατούσε μάλιστα μία πανηγυρική ατμόσφαιρα εκείνη την
Κυριακή, ως να κερδίσαμε την ελευθερία μας στην Κύπρο. Και μεταφέρω με
ειλικρίνεια τα συναισθήματα του Προέδρου της Κύπρου και των συνεργατών
του. Ανακούφιση πρώτα, περισσή ικανοποίηση και αισιοδοξία ότι αλλάζει η
κατάσταση, αφού όπως τόνισε ο κ. Αναστασιάδης ο άβουλος Μπαν κι Μουν
ήταν άψογος…
Μετά τη Νέα
Υόρκη έχουν συμβεί γεγονότα που μας υποψιάζουν και μας ανησυχούν. Η
αποδοχή για συζήτηση του εδαφικού εκτός Κύπρου και η δικαιολογία του
κυβερνητικού εκπροσώπου ότι δεν θα έχει καμία διαφορά από τις συζητήσεις
στο Παλαιό Αεροδρόμιο Λευκωσίας, έτσι απλά δεν μας αρέσει.
Ο κ. Χριστοδουλίδης ωραιοποιεί μία κατάσταση που είναι ήδη πολύ άσχημη και προβληματική. Και αναφέρομαι στις συνεχείς υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς και στην αποδοχή των αιτημάτων του κατοχικού ηγέτη. Ό,τι ζητά ο συνοδοιπόρος στην… ειρήνη Μουσταφά, γίνεται. Και μάλιστα με ακρίβεια.
Αλλά αυτό που
με φοβίζει είναι ότι ο «μάγκας» αυτός, προαναγγέλλει τα βήματα στο
Κυπριακό, ο κ. Αναστασιάδης και οι συνεργάτες του φωνάζουν και κάνουν
φασαρία και διαμαρτύρονται, παρατηρείται μία δήθεν υποχώρηση του ΟΗΕ και
των απέναντι, και μετά από μερικές ημέρες ό,τι έχει πει ο Ακιντζί
γίνεται. Ναι, έτσι έχουν τα πράγματα και τα γεγονότα δεν αμφισβητούνται…
Το πρόβλημα
αυτή τη στιγμή είναι η βιασύνη των ξένων, αλλά και μερικών δικών μας που
μετέτρεψαν τους εαυτούς τους σε «cheerleaders» του κατοχικού ηγέτη και
του ισλαμιστή Ερντογάν, να κλείσουν το Κυπριακό για εντελώς
υποκειμενικούς λόγους. Και ενώ στην περίπτωση του Κυπριακού δεν μιλάμε
για… ποδοσφαιρική ομάδα, που αλλάζει φανέλα σύμφωνα με το χρηματικό
τίμημα, αλλά για μία χώρα και ένα λαό.
Η συζήτηση
είναι για την ειρήνη και το μέλλον, για μία λύση παντοτινή που θα
αντέξει και θα διαρκέσει. Δεν είμαστε για πειράματα. Και αυτό στο οποίο
συμμετέχει ο κ. Αναστασιάδης είναι ένα πείραμα με έντονη την αίσθηση του
τέλους, του θανάτου, του κυπριακού κράτους.
Η ανησυχία μας
πολλαπλασιάζεται διότι τούτοι εδώ, οι κυβερνώντες στην Αθήνα και τη
Λευκωσία, είναι «άξιοι» να κλείσουν το Κυπριακό για ένα σικέ Νόμπελ
Ειρήνης, το οποίο τους το υποσχέθηκε από τον Μάιο του 2014 ο Αμερικανός
αντιπρόεδρος Μπάιντεν.
Με τη λύση που
κυοφορείται, στη Λευκωσία θα ζούμε δράματα, και στο Όσλο, όπου η έδρα
των Βραβείων Νόμπελ, θα έχουμε πανηγύρια… Ευτυχώς την απόφαση για τις
τύχες του θα τη λάβει ο λαός και όχι οι ηγέτες του…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο
Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζόζεφ Μπάιντεν, έχει ξεχάσει κάποια βασικά
πράγματα και είναι λυπηρό. Από υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει
φτάσει στο σημείο, με έμμεσο τρόπο, να συμβουλεύει να παραβλέψουμε
μερικά πράγματα που αφορούν την καρδιά του Κυπριακού.Είναι άδικος με
ανθρώπους που του συμπαραστάθηκαν στις πιο δύσκολες, προσωπικές και
πολιτικές στιγμές της ζωής του.
Οι
ομογενείς δεν τον εγκατέλειψαν ακόμα και όταν έθεσε υποψηφιότητα ο
Μάικλ Δουκάκης.Μπορεί να μην του έδωσαν τότε πολλές ψήφους, λόγω
Δουκάκη, αλλά ενίσχυσαν οικονομικά την εκστρατεία του…
Να κινδυνολογεί τώρα, ότι το Ισραήλ θα προτιμήσει την Τουρκία και τον
ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν για τα ενεργειακά και θα εγκαταλείψει την Κύπρο
είναι ασυγχώρητο λάθος…
Και σκέφτομαι: Μήπως είναι οι Αμερικανοί αυτοί που τους πιέζουν να επιλέξουν την Τουρκία; Το πιο πιθανό…
ΠΗΓΕΣ: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ και http://mignatiou.com
