Σε ότι αφορά την πρώτη περίπτωση, αν τελικά δεν συμβεί κάποιο θαύμα, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο θα χάσει το Σεπτέμβριο του 2019, αλλά θα κινδυνεύσει να συρρικνωθεί στα γνωστά προμνημονιακά ποσοστά του. Αυτό σημαίνει ότι πολλά σημερινά πολιτικά αστέρια του που έχουν ζεστάνει αρκετά τους βουλευτικούς θώκους, θα τους απολέσουν για πάντα.
Σε ότι αφορά τη δεύτερη περίπτωση, η προσφυγή στις κάλπες θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν πιο σύντομα, το αργότερο μέχρι το Καλοκαίρι του 2018, για να περιοριστούν οι απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αναλάβει η ΝΔ με ενισχυμένη αναλογική, η οποία θα αναγκαστεί να εφαρμόσει όλα τα μέτρα του τέταρτου μνημονίου και σε κάθε περίπτωση θα έχει πάλι μπροστά της την εκλογή του ΠτΔ το 2020, οπότε εκεί τελειώνει το όποιο παραμύθι της. Ταυτόχρονα οι τότε εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική, οπότε η ΝΔ θα εξέλθει οριστικά του πολιτικού παιχνιδιού, μιας και δύσκολα θα βρίσκει πρόθυμους συμμάχους από τα κεντροαριστερά της.
Όλα δείχνουν ότι μάλλον θα προτιμηθεί η δεύτερη λύση της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες και προς τα εκεί πιέζουν όσα στελέχη θέλουν να έχουν μόνιμες τις βουλευτικές καρέκλες τους. Υπάρχει όμως ένα μείον σ’ αυτή την πρόταση. Οι σημερινοί πολιτικοί αρχηγοί δεν είναι ιδιοκτήτες των κομμάτων τους, όπως συνέβαινε παλιότερα, αλλά αναλώσιμοι. Ποιος λοιπόν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο κ. Τσίπρας θα παραμείνει στη θέση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ; Στο μεταξύ ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κερδίσει πολιτικό χρόνο, υπογράφοντας ό,τι του δίνουν, μήπως και επισυμβεί το θαύμα.
Πέτρος Χασάπης
