Ένα κοινό βαθιά ρατσιστικό...

Από τα αγαπημένα θέματα της διαδικτυακής δημοσιογραφίας είναι το «Δείτε πώς είναι σήμερα η/ο». Συνήθως, αν όχι πάντα, η/ο είναι κούκλα ή κούκλος τού παρελθόντος που έχει υποστεί τη φυσιολογική, και... κάποιες φορές βίαιη, φθορά τού χρόνου. 

Είναι θέματα που ταΐζουν με οίκτο την περιέργεια του διαδικτυακού κοινού, ένα μέρος του οποίου καραδοκεί στα σόσιαλ μίντια ψάχνοντας για τέτοια θέματα αποστροφής, ίσως και αρρωστημένης ικανοποίησης, για την «κατάντια» ωραίων ανθρώπων τούς οποίους κάποτε αυτό το κοινό θαύμασε ή και μπορεί να ζήλεψε.

Είναι το κοινό που το ευχαριστεί το «Κοίτα πώς έγινε!» και συχνά μεγεθύνει στοιχεία εμφανισιακής αλλαγής τα οποία προσπερνάς αν δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία και αν έχεις καλή πίστη. 

Είναι το κομμάτι εκείνου του κοινού που βρήκε την Έλενα Παπαρίζου, 16 χρόνια μετά την επιτυχία της στη Γιουροβίζιον, «χοντρή και γερασμένη» –και ας παραμένει στα 40 της κουκλάρα, γυναικάρα, φωνητικά άριστη, θελκτική και ερωτεύσιμη. Και την οποία δεν ήταν είδαν ξαφνικά μετά από χρόνια πώς άλλαξε, αλλά την έβλεπαν συνεχώς, κάθε χρόνο, στις τηλεοπτικές εμφανίσεις της –άρα προς τι η όποια έκπληξη; 

Είναι το κοινό που μετράει τους ανθρώπους με βάση την εμφάνισή τους, το βάρος τους, το χρώμα τής επιδερμίδας τους, το ντύσιμό τους, τις ιδιαιτερότητές τους, την ηλικία τους. Εν τέλει, ένα κοινό βαθιά ρατσιστικό και ας μην το καταλαβαίνει –ή δεν θέλει να το καταλάβει...

harddog-sport.blogspot.com